نوشته های برچسب خورده: تنظیم بازار

گوشت آهو هم مانند گوشت بوقلمون بسیار مقوی است و موادی از قبیل: ویتامین ب3، ب6، کلسیم، منیزیم، پروتئین، سدیم و چربی های مفید را در خود دارد.
از برتری های گوشت بوقلمون نسبت به آهو مقدار کلسیم و کلسترول آنها می باشد که کلسیم بوقلمون 11 میلی گرم و کلسیم بوقلمون 7 میلی گرم است همچنین مقدار کلسترول بوقلمون کمتر از 57 میلی گرم و کلسترول آهو 112 میلی گرم می باشد.
مداومت بر مصرف گوشت آهو در افراد لاغر و با مزاج خشک مناسب نیست زیرا سبب تشدید لاغری و خشکی بدن آنها می گردد و برای افرادی که گرم مزاج هستند هم مفید نیست زیرا باعث سردرد آنها می شود.
گوشت آهو در مقایسه با بوقلمون قیمت بالاتری دارد و از نظر اقتصادی گوشت بوقلمون بهترین گزینه برای مصرف خانوارها، سازمانها، بیمارستانها و کلیه عزیزانی که سلامتشان الویت زندگیشان می باشد.

خرچنگ منبع خوبی از ویتامین ها  ومواد معدنی کلیدی مانند: ویتامین B12، سلنیوم، روی و مس است و باید توجه داشت که میزان این مواد در گوشت بوقلمون بسیار بیشتر از گوشت خرچنگ می باشد.
در یک مقایسه می توان نتیجه گرفت که میزان صدگرم پروتئین گوشت بوقلمون پخته 216 و پروتئین گوشت خرچنگ پخته 56 می باشد.
جالب است بدانیم امگا3 گوشت بوقلمون 45درصد و امگا3 گوشت خرچنگ 2درصد می باشد همچنین فسفر، پتاسیم و آهن گوشت بوقلمون از گوشت خرچنگ بیشتر است.
گوشت خرچنگ کلسترول غذایی نسبتاً بالایی (53 میلی گرم) دارد.
خرچنگ درمقایسه با گوشت بوقلمون و سایر غذاهای پروتئینی بسیار گران است و به همین منظور گوشت بوقلمون اقتصادی ترین گوشت برای مصرف می باشد.

گوشت کبک تفاوت چندانی با گوشت مرغ، غاز، اردک و بوقلمون ندارد و شاید تنها تفاوتش در ویتامین ب6 موجود در آن است.
گوشت کبک از لحاظ آهن در مقایسه با بوقلمون و شترمرغ فقیر است و آهن کمتری دارد اما میزان چربی و کلسترول گوشت کبک کمتر از گوشت مرغ و بوقلمون است به هر حال مصرف آن سبب کاهش کلسترول نمی شود زیرا که این گوشت منبع چربی اشباع است.
گوشت کبک هم مانند بوقلمون فواید زیادی دارد اما مصرف بیش از اندازه آن برای برخی افراد با بیماریهای خاص می تواند مضر باشد.
بافت گوشت کبک در مقایسه با بوقلمون کمی سفت است و به همین دلیل بهتر است بلافاصله پخته نشود و مدتی در هوای آزاد بماند.

شتر منبع غنی از شیر و گوشت است و گوشت آن هم مانند گوشت بوقلمون خواص و فواید فراوانی دارد و ضمن اینکه کوهان شتر دارای چربی بسیار بالایی است که مصرف آن برای افراد کهن سال و افرادی که مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی هستند توصیه نمی شود.
پزشکان خوردن تمام قسمت های گوشت بوقلمون را بعلت خواص فراوانی که دارد به تمام افراد و گروه های سنی پیشنهاد می کنند ولی خوردن گوشت شتر بطور کل بیشتر به افراد بالای 60 سال توصیه می شود.
جالب است بدانید پروتئین گوشت شتر تقریباً 19.5 گرم در 100 گرم می باشد که از گوشت بوقلمون کمتر است و چربی گوشت شتر هم 6.4 گرم است که از گوشت بوقلمون بیشتر است.
شباهت گوشت شتر بیشتر شبیه بز و یا بره است ولی طعم بوقلمون در مقایسه با شتر بهتر توصیف می شود در مجموع گوشت بوقلمون در مقایسه کلی با گوشت شتر گزینه مناسب تری است.

گوشتهای سفید مثل بلدرچین و بوقلمون چربی و اسید اوریک کمتری نسبت به گوشت قرمز دارند.
حجم گوشت بوقلمون در مقایسه با بلدرچین بیشتر و اقتصادی تر است همچنین قیمت گوشت بوقلمون نسبت به بلدرچین مناسب تر می باشد.
گوشت بوقلمون حجم فسفر بالاتری نسبت به گوشت بلدرچین دارد و از نظر میزان پروتئین، گوشت بوقلمون پروتئین بیشتری نسبت به بلدرچین دارد و هر دو گوشت نقش موثری در تقویت سیستم ایمنی بدن دارند.

میگو هم مانند بوقلمون سرشار از آهن، فسفر، امگا3، ویتامینD و پروتئین است.
جالب است بدانید که فسفر موجود در بوقلمون 4 برابر میگو می باشد.
کلسترول میگو 189میلی گرم است و مصرف بیش از حد آن می تواند باعث بالا رفتن کلسترول شود بنابراین افرادی که کلسترول بالا و بیماری قلبی دارند باید در مصرف آن اعتدال را رعایت کنند.
میگو نسبت به بوقلمون فاقد ویتامین ها و مواد معدنی نظیر: منگنز، ریبوفلاوین، نیاسین و فولات است.
گوشت میگو جزء مواد آلرژن (حساسیت زا) است که مصرف آن در افرادی که سابقه و استعداد ابتلا به آلرژِی یا حساسیت غذایی دارند باید طبق نظر پزشک و متخصص تغذیه باشد.
در یک مقایسه کلی در خصوص مدت نگهداری گوشت بوقلمون و میگو میتوان اشاره کرد که میگو فساد پذیری بالایی دارد.

گوشت شترمرغ بعلت وجود میوگلوبین همانند گوشت گاو قرمز رنگ است و از نظر طعم به گوشت گاو بسیار نزدیک می باشد در حالیکه گوشت بوقلمون شامل هر دو نوع گوشت قرمز و سفید است.
هر دو گوشت چربی کم و بعلت آهن بالایی که دارند برای بدن بسیار مفید هستند.
گوشت شترمرغ برخلاف بوقلمون هیچ گوشت سینه ای در آن وجود ندارد و عمدتاً گوشت شترمرغ از پاها، ران برداشته می شود و همچنین میزان پروتئین بوقلمون  29 درصد و شترمرغ 27 درصد می باشد.
گوشت شترمرغ نسبت به گوشت بوقلمون دیر هضم است بنابراین افراد با معده ضعیف بهتر است از گوشت بوقلمون استفاده نمایند.

گوشت بز حاوی مواد مغذی است و پروتئین آن درمقابل گوشت بوقلمون کمتر است.
از مهم ترین مواد معدنی موجود در گوشت بز می توان به کلسیم، آهن، فسفر، زینک، مس، منگنز و سلنیوم اشاره کرد که گوشت بوقلمون هم حاوی این مواد با ارزش برای بدن ما نیز می باشد.
هر دو گوشت خاصیت ضد سرطانی، منبع خوبی از آهن و تقویت سیستم ایمنی بدن را دارند.
در یک مقایسه کلی می توان خاطر نشان کرد که گوشت بز در مقابل گوشت بوقلمون عوارض جانبی از قبیل: نقرس، آلرژی، کلسترول بالا را به همراه دارد.

گوشت خروس هم مانند گوشت بوقلمون سرشار از نیاسین، ریبوفلاوین، ویتامین B6 ،K ،E ،D ،C و B12 است.
هضم گوشت خروس راحت است ولی گوشت خروس نسبت به گوشت بوقلمون جزء گوشتهای دیر پز می باشد.
مصرف گوشت خروس و گوشت بوقلمون برای کنترل فشار خون، خصوصاً افرادی که به فشار خون مبتلا هستند بسیارمفید است.
نکته حائز اهمیت در خصوص گوشت خروس و گوشت بوقلمون وجود ویتامین B، که برای جلوگیری از آب مروارید، تقویت سیستم ایمنی، تنظیم سیستم  گوارش و بهبود وضعیت سیستم عصبی بسیار مفید است.

گوشت بوقلمون با گوشت ماهی در رقابت است با این تفاوت که طبع گوشت ماهی سرد است و اغلب افراد بخوردن آن حساسیت دارند.
مطابق با مطالعات انجمن قلب آمریکا، تمامی ویتامین ها و مواد معدنی در گوشت ماهی و بوقلمون تقریباً به یک میزان وجود دارد.
همچنین قابل ذکر است که فسفر و آهن بوقلمون (فسفر: 176میلی گرم – آهن: 04/1 میلی گرم) بمراتب بیشتر از گوشت ماهی (فسفر: 132 میلی گرم – آهن:5/0 میلی گرم) می باشد.